Schaamte

Ik denk altijd dat wanneer ik een aanval heb mensen zichzelf een ongeluk schrikken. Ik blijf mezelf dan de hele tijd verontschuldigen. Waarschijnlijk komt dit omdat ik totaal niet weet wat ik doe tijdens zo’n aanval. Iedereen reageert eigenlijk altijd heel positief, maar ik kan het nooit loslaten. Ik heb dit vanaf het begin gehad, vanaf het moment dat ik de diagnose epilepsie te horen kreeg. Ik voel mijn aanvallen niet aankomen, soms, heel kort ervoor heb ik een soort déjà vu gevoel. Ik weet nooit wat ik doe tijdens een aanval. Dat krijg ik dan te horen van mijn omgeving. Frustrerend kan ik vertellen. Ik vind dit voor schut. Het is in mijn pubertijd begonnen, nou en als je onzeker bent dan is dat in die tijd! Ik lachte altijd alles weg. Dat doe ik nog steeds. Mijn aanvallen waren toen nog de tonische clonische (grote) aanvallen en ik had vaak alles blauw. Ik zei dan: tja ik heb niet goed geluisterd en dan krijg je slaag, hahaha. Met de bijwerkingen van de medicijnen moet ik toch echt zeggen dat de artsen daar ook tekort in schoten. Als een medicijn helpt dan hoor je ze niet over de bijwerkingen. Je moet dan echt zelf gaan zoeken. In mijn geval wilde ik dit ook continu uitleggen aan iedereen. Het liefst zonder dat ze wisten dat ik epilepsie had. Hoe dom kun je wezen! Mijn schaamte was te groot. Het weglachen doe ik nog steeds en nu is het over mijn bijwerkingen. Ik leer het niet af. Een soort van zelfbescherming. De meeste weten nu wel dat ik epilepsie heb, maar op dit moment ben ik weer bang dat ze niet zien dat ik niet dik ben, maar heel veel vocht vasthoud door medicijnen. Op deze manier blijf ik onzeker, is het niet over mijn aanvallen dan is het wel over mijn medicijngebruik. Al vind ik mijn aanvallen erger. Het niet weten wat je doet is frustrerend! Die schaamte kom ik maar niet voorbij. Groetjes Bianca.