Dit is een moeilijk onderwerp merk ik. De andere vlogen uit mijn vingers. Zaten als het ware al in mijn hoofd. Niet omdat deze nu met mijn geheugen te maken heeft, maar ik vind het gewoon een moeilijk onderwerp. Wanneer ik een blog begin schrijf ik voor mezelf een aantal punten op waarover ik wil vertellen. Hierover had ik de meeste punten, daar schrok ik van. De titel is misschien al raar, maar die ga ik uitleggen. Ik schaam mezelf namelijk voor mijn slechte geheugen. Ik onthoud vaak geen namen, geen gezichten, namen bij gezichten en andersom, ik haal verhalen die mensen mij vertellen door elkaar, ik ben een ramp in de weg vinden en kom vaak niet op woorden. Soms is dit heus wel grappig, dat vind ik ook, maar je snapt wel dat dit vaak voor mij een hoop schaamte en ergernis oplevert. Op dit moment gaat het weer even wat minder vanwege die wissel, maar het ging alweer jaren, tweeëneenhalf jaar, goed. Ik moet graven in mijn brein voor verhalen en dan nog komen ze er verkeerd uit. Mensen zitten mij wel eens aan te kijken of ik rijp ben voor het gesticht. Dat is mijn eigen schuld, ik ben degene die nooit verteld heeft dat ik epilepsie heb. En wanneer je mij een verhaal verteld hebt en ik vraag er niet meer naar, dan is dat echt geen desinteresse, ik ben het vergeten. Daar mag je me heus op aanspreken. Graag zelfs. Wanneer ik je dan Bettina in plaats van Tina noem, lach er dan maar om. Ik kan er niks aan doen. 😀 En als er een vreemde ineens naar je zwaait, grote kans dat ik het dan ben, zwaai maar terug, dat vergeet ik toch weer! Groetjes Bianca.
Hoe ga ik om met epilepsie 