Wrijven, friemelen, frunniken, “dansen”. Ja hoor, daar ga ik weer!!

Waarom? Geen idee, maar ze zijn er weer. Het oude liedje. Ik heb ze nu ook ineens overdag, zo raar. Dat is me nog nooit gebeurd. “Vroeger” had ik ze altijd in de ochtenduren. Dat was voor mij makkelijk, want dan wist ik dat ik niks hoefde te plannen. Die dag was gewoon een verloren dag. Nu komen ze zomaar ineens aan het eind van de middag of zo. Mijn aanvallen zijn dus partieel complex. Wat inhoudt in mijn geval dat ik of ga wrijven met mijn handen langs mijn benen of friemelen en frunniken aan mijn kleding of haren. En wiebelen, wat mijn zoon en man dan dansen noemen, aangezien ik dat blijkbaar erg ritmisch doe. Leuk allemaal, maar ik weet dus van niks.

Hoe het nu komt, weten we niet en voor mijn neuroloog is het ook een raadsel. Ik heb ze nu ook langer, althans de aanvallen houden langer aan. Dit betekent dat ik iedere keer een soort van status heb en dit is ontzettend slecht voor mijn hersenen. Nu worden dus mijn medicijnen verhoogd en ik krijg er een medicijn bij. Voorlopig wordt het dus ook weer fietsen, want autorijden is natuurlijk gevaarlijk. Dit deed ik ook al niet meer hoor. Ik vertrouwde mezelf al niet meer. Je moet er toch niet aan denken dat je een ongeluk veroorzaakt, omdat ik zonodig die auto in wil terwijl dat echt onverantwoord is. Er zit wel een patroon in, want de aanvallen hebben te maken met mijn hormonale cyclus. Ik moet alleen dat patroon nog noteren om daar een beter overzicht van te krijgen. Wat mij wel tegenstaat is het afhankelijk zijn. Ik vind het echt ontzettend rot om aan mensen hulp te vragen. Dat zal ik nu toch weer af en toe moeten, helaas. Ik zal eerst maar eens kijken hoe het gaat met de medicatie, drie weken op proef. Wie weet, is het na de verhoging wel weer over??? Wie zal het zeggen, mijn hersenen weten blijkbaar het antwoord, maar die zwijgen. Tja, dan wel, gek word ik er af en toe van, maar nu houden ze stil! Zul je net zien….

Groetjes Bianca.