Sinds een paar weken ben ik lid van een Facebookgroep voor mensen met epilepsie. Wat een eye-opener, waarom heb ik dit niet eerder gedaan? Dit had mij echt enorm geholpen toen ik dit heel hard nodig had. Nu ook, begrijp me niet verkeerd, maar waarom heb ik daar zolang mee gewacht? Zoveel overeenkomsten, zoveel dezelfde problemen en wanneer je jouw verhaal deelt zie je dat anderen zich hierin ook weer herkennen. Dit geeft me enorm veel steun en troost, want je bent niet meer de enige. Zo heb ik mij namelijk wel vaak gevoeld. Ik kon niet uitleggen wat er nu precies met me gebeurde. Niet met mijn aanvallen, niet met mijn medicijnen, niet met al die wisselingen, niet met die eeuwige moeheid, niet met een ander merk medicijnen, waarvan de apotheker zei dat het precies hetzelfde was, maar ik me beroerd van voelde of toch aanvallen kreeg. Ik kan iedereen aanraden om een lotgenotengroep te zoeken als je dit nodig hebt! Wat is het fijn om met andere mensen je zorgen te delen, maar ook om te helpen. Het maakt dat je er weer een beetje toe doet in deze maatschappij. Afijn, ik hoop dat ik hiermee ook weer lotgenoten of andere mensen met vervelende ziektes/aandoeningen of wat dan ook aanzet om te gaan kijken op hun pagina. Het helpt, echt!!! Groetjes Bianca.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
Auteur: epilepsie.blog
Ik ben Bianca, heb een mooi gezin en heb epilepsie. De ziekte heeft een grote invloed op ons leven. Toch probeer ik mijn leven zo “normaal” mogelijk te leiden. Ik kan niet werken door de gevolgen van deze ziekte, maar houd me bezig met mijn gezin en mijn dieren. Ik ben gek op paarden en rijd daarom paard. Van onze honden geniet ik volop, daar heb ik heel veel geluk mee. Wanneer ik moe ben rusten ze lekker met me mee uit! Top toch? Mijn man is de beste man die je je maar kan voorstellen: daar kan ik altijd op vertrouwen. Bij aanvallen, moeheid, bijwerkingen, neerslachtigheid, medicijnenwissel, noem het maar op, hij is er altijd voor me. Zelfs tijdens onze onenigheden, dan zet hij zijn gevoelens opzij en vangt mij toch op. Dat is knap, ik weet niet of ik dat zou kunnen. Toch mis ik mijn sociale leven ontzettend. Doordat ik zo vroeg in mijn leven mijn baan ben kwijtgeraakt door deze ziekte loop je een hoop mis. Het beperkt je. Ik wil zo graag weer uit dat isolement, maar weet niet zo goed hoe. Mijn zoon woont al enkele jaren niet meer thuis. Hij woont en werkt in Amsterdam. Is daar gelukkig met zijn vriendin, maar ik had ze het liefst vlakbij gehad. Daar ben ik tenslotte moeder voor ☺️. Nu kan ik niet even vlug naar ze toe. Ik heb ook een hoop vrienden, maar zij werken. Logisch. Ik zou mijn dagen graag anders zien. Dat komt wel, ik weet het zeker.......🙂
Toon alle berichten van epilepsie.blog
Hoe ga ik om met epilepsie 