Planning

In mijn ogen heeft iedereen best een georganiseerd leventje: Je slaapt, je staat op, je ontbijt, doucht, poetst je tanden enz., je gaat naar je werk, komt thuis, eet, kijkt televisie en je gaat weer naar bed. Dit in grove lijnen natuurlijk, maar zo’n beeld heb ik ervan. Mijn leven gaat pietsie anders! Dit geldt natuurlijk niet alleen voor mij, maar dit is nu eenmaal mijn blog, dus wil ik graag laten zien hoe het gaat bij mij, een persoon met epilepsie. Door mijn medicatie is er al geen vast ochtendritueel. Het gaat de ene keer beter als de andere keer. Ik heb het dan niet eens over de medicatie in het verleden, want toen kon ik mijn bed niet uitkomen. Ik heb geen werk, vanwege mijn ziekte, dus ik heb geen haast, geen doel. Geen vaste planning! Ik geef toe: voor een werkgever is het niet handig om met iemand zoals mij te moeten werken, vooral door eventuele aanvallen, maar ook door hoe ik me voel van de medicatie. Het loopt thuis al vaak in de soep om 101 redenen. Je leert er mee leven, echt. Waar ik persoonlijk veel moeite mee heb is het vragen om hulp en het aanvaarden van hulp. Ik wil niemands planning in de war schoppen met mijn hulpvraag. Op deze manier wil ik een stukje onafhankelijkheid bewaren, maar dat is in mijn situatie haast onmogelijk. Ik heb er een isolement mee gekweekt en dat is voor niemand goed!! Nu moet ik hier weer uit zien te komen door onder andere voor mezelf op te komen, vragen en aanvaarden. Ik kom voor mezelf op door te erkennen, vragen ben ik gaan doen, vind het moeilijk, maar de eerste stap is gemaakt. Aanvaarden doe ik ook al en ik merk dat het allemaal best meevalt. Ik zie weer vaker mensen en dat voelt fijn. Al mis ik mijn gesprekjes met mijn honden wel 😉. Groetjes Bianca.