Mijn sport, mijn passie.

Zolang als ik me kan herinneren heb ik gesport. Ik was een prima ballerina, echt fanatiek. Daarna een aantal jaren stijldansen, want vroeger moest je nu eenmaal kunnen stijldansen. Ik vond het ook nog eens heel leuk om te doen, dus waarom niet? Maar toen ik eenmaal op de rug van een paard zat was ik verkocht!! Mijn liefde voor dieren is sowieso al groot, dus die stap was snel gezet. Ik ging paardrijden. Toen ik pas begon had ik nog geen last van mijn epilepsie, dus dat ging allemaal goed. Mijn aanvallen waren vroeg in de ochtend en ik bleef dan thuis. Maar het werd een stuk lastiger toen ze gingen veranderen van aard. Ik kreeg ze overdag wanneer ik stress had en in mijn geval voor en zelfs tijdens een wedstrijd met mijn paard. Omstanders hielden hun hart vast, maar het ging altijd goed. Mijn paard reed stoïcijns door, deed geen rare dingen. Ik daarintegen klapperde met mijn benen, mijn armen en maakte vaak rare geluiden. Het arme dier voelde gewoon: ze kan hier niks aan doen, laat ik maar kalm blijven dan komt alles goed! Omstanders haalden mij vaak van het paard af en gaven mij cola, zij dachten dat ik een “suikeraanval” had, ik, die helemaal niet van cola hield en om spa rood had gevraagd, snapte hier niks van. Ten eerste: waarom rijd ik niet meer in die wedstrijdring en ten tweede: waarom geven ze me nu cola terwijl ik om spa rood vroeg en ten derde: waar in hemelsnaam is mijn paard gebleven??? Op een gegeven moment heb ik besloten te stoppen met die wedstrijden, het ging niet meer. Ik kan best aardig paardrijden, maar de stress en vooral de uitwerking van de stress voor een wedstrijd dat heb ik er niet voor over. Van dat soort aanvallen moet mijn lichaam en vooral mijn hersenen weer dagen herstellen. Op dit moment kan ik vanwege mijn vochtprobleem niet rijden. Dit vind ik heel erg, want iedere paardenliefhebber zal het beamen: het is een virus, daar kom je niet vanaf! En bij paarden werkt het net als bij mensen, daar heb je een klik mee. Bij de een net iets meer als bij de ander. Nu wacht ik met smart dat ik weer op mijn paard kan stappen en lekker met z’n tweetjes een galopje door het bos kan trekken, heerlijk!! Groetjes Bianca.