Vakantie

Zo onze vakantie zit er weer op! Zelfs de zomerfeesten na vanavond alweer. De vierdaagselopers zijn met hun laatste dag bezig. Sommigen zijn zelfs al binnen! Altijd heel gezellig onze zomerfeesten. Ieder jaar weer. Wij hadden onze vakantie dit jaar geboekt in Griekenland, op het eiland Samos. Lekker rustig, niet al te groot, mooie natuur en heerlijk eten. Dat rustige wilde ik graag, want de bikini was toch wel even een dingetje met al dat vocht. Overvolle stranden zag ik echt niet zitten. Op Samos heb je allerlei baaitjes waar je heerlijk kunt zwemmen en zonnen, dus wij hebben genoten. Er was wel een nadeel: de vluchttijden. Op de heenreis vroeg in de ochtend en de terugreis in de ochtend, zodat je in de avondspits zit met terugrijden naar huis. De heenreis was echt een ramp. Je mist een nacht slaap en dan zou je denken dat je de dag dat je daar aankomt nog wat aan die dag hebt, maar je bent gebroken! Ik heb 2 dagen nodig gehad om bij te komen. Wij hebben tegen elkaar gezegd dat we dit niet meer doen. De eerstvolgende vakantie houden we rekening met vluchttijden. Wij hadden dit jaar een gezellig appartementencomplex uitgekozen van een griekse familie waar veel nederlanders verbleven. Schoon, eenvoudig en op loopafstand van het centrum. Je bent er immers toch weinig, niet?? Wat ik me dan altijd afvraag: heeft dan niemand hetzelfde probleem met de bedden als wij?? Gooien ze stenen in die matrassen? Wij hadden een bedje van 1.40 meter. Knus, dat wel, maar jezus zeg, wat is dat klef met die warmte!! En dan moet je je bedenken dat je thuis een heerlijk ruim bed hebt met “memoryfoam”, wat doe je jezelf toch aan? Afijn we zijn weer bijgeslapen en de vakantie zit er helaas weer op, maar vanavond willen we nog dat laatste avondje zomerfeesten meepakken en een biertje drinken. Ik weet dat dat met mijn medicijnen niet verstandig is, maar heel af en toe moet je de regeltjes laten voor wat ze zijn….. Groetjes Bianca

Auteur: epilepsie.blog

Ik ben Bianca, heb een mooi gezin en heb epilepsie. De ziekte heeft een grote invloed op ons leven. Toch probeer ik mijn leven zo “normaal” mogelijk te leiden. Ik kan niet werken door de gevolgen van deze ziekte, maar houd me bezig met mijn gezin en mijn dieren. Ik ben gek op paarden en rijd daarom paard. Van onze honden geniet ik volop, daar heb ik heel veel geluk mee. Wanneer ik moe ben rusten ze lekker met me mee uit! Top toch? Mijn man is de beste man die je je maar kan voorstellen: daar kan ik altijd op vertrouwen. Bij aanvallen, moeheid, bijwerkingen, neerslachtigheid, medicijnenwissel, noem het maar op, hij is er altijd voor me. Zelfs tijdens onze onenigheden, dan zet hij zijn gevoelens opzij en vangt mij toch op. Dat is knap, ik weet niet of ik dat zou kunnen. Toch mis ik mijn sociale leven ontzettend. Doordat ik zo vroeg in mijn leven mijn baan ben kwijtgeraakt door deze ziekte loop je een hoop mis. Het beperkt je. Ik wil zo graag weer uit dat isolement, maar weet niet zo goed hoe. Mijn zoon woont al enkele jaren niet meer thuis. Hij woont en werkt in Amsterdam. Is daar gelukkig met zijn vriendin, maar ik had ze het liefst vlakbij gehad. Daar ben ik tenslotte moeder voor ☺️. Nu kan ik niet even vlug naar ze toe. Ik heb ook een hoop vrienden, maar zij werken. Logisch. Ik zou mijn dagen graag anders zien. Dat komt wel, ik weet het zeker.......🙂

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

%d bloggers liken dit: