Het is augustus 1997, we hebben een prachtige zoon van viereneenhalf jaar en een mooi nieuwbouwhuis. Door een aantal nare privé-omstandigheden heb ik veel stress. Dat betekent: veel aanvallen in de vroege ochtend. Ik vind gelukkig mijn ontspanning in mijn baan en mijn sport. Ik werk als logistiek management-assistente in een ziekenhuis en heb het daar ontzettend naar mijn zin. Ook in mijn sport, mijn passie vind ik mijn rust. Paarden zijn mijn lust en mijn leven. Totdat het op die nare dag in augustus vreselijk misgaat. Ik krijg een vreselijk auto-ongeluk op weg naar mijn verzorgpaard. Mijn auto raakt op de andere weghelft. Wonder boven wonder raakt er niemand gewond en met mij loopt het ook goed af. Met onze auto niet, die is total los. Ikzelf ben altijd bang geweest dat dit door een aanval kwam, maar dit is nooit bewezen. Ik heb toen ook 11 jaar lang geen auto meer gereden. Mijn angst was te groot. Aangezien wij een eind van mijn werk en van “mijn hobby” afwonen, besluiten we te verhuizen. Mijn soorten aanvallen zijn blijkbaar aan het veranderen. Ik krijg dus weer andere medicijnen. Na het een en ander te hebben geprobeerd krijg ik een van de nieuwste medicijnen op dat moment. Mijn gewicht vliegt met kilo’s naar beneden. Ik was alleen doodmoe, maar we hadden een oud huis gekocht en daar moest veel aan gebeuren. Wie dacht er nu aan de medicijnen, verbouwen kost nu eenmaal energie. Ik wilde ook niet inzien dat ik ziek was, dit wist bijna niemand. Ik zou de komende 18 jaar ongeveer nog op deze medicijnen blijven staan. Hierdoor veranderde ik langzaam in een, zo noem ik het zelf, zombie. Ik zat totaal opgesloten in mijn hoofd, mijn geheugen ging steeds harder achteruit, ik kwam niet meer op woorden, ik was totaal niet meer de persoon die ik vroeger was. Nu zat ik dus echt in de prak! Ik wilde hieruit, ik wilde uit mijn hoofd. Gelukkig heeft mijn man me geholpen. We ruimen nog steeds de rotzooi hiervan op, daarvoor ben ik hem zeer dankbaar. Groetjes Bianca.
Hoe ga ik om met epilepsie 