Tips

Nu zul je denken: krijgen we weer tips wat te doen en wat niet te doen. Dat is gedeeltelijk waar. Overigens tips zijn nooit verkeerd in mijn ogen hoor. Deze blog is eigenlijk een tik op mijn vingers, omdat ik eigenlijk, nu al, te weinig rekening houd met andere mensen met epilepsie of degene die ook ziek of misschien wel een ander probleem hebben. Dat doe ik namelijk al in de vorige lange zin. Voor iemand, zoals ik, die bijvoorbeeld epilepsie heeft en veel medicijnen gebruikt of ziek is of een ander probleem, word het ontzettend lastig om deze lange zinnen te lezen. Korte begrijpelijke zinnen zijn dan veel beter. Daar moet juist een persoon zoals ik rekening mee houden. Het mag dan nu beter qua helderheid in mijn hoofd zijn. Bij andere mensen is dit natuurlijk niet altijd het geval. Ik werd hier gisteren op gewezen door mijn man. Hij leest mijn blogs ook. Hij zei tegen me: weet je nog dat je niet zo lang geleden veel moeite had met lezen van lange zinnen. Je raakte dan het verband van het verhaal kwijt. Je moest vaak 3x opnieuw lezen voordat je wist waarover het ging. Hij had gelijk, zo was het bij mij ook. Dat gaat gelukkig een heel stuk beter. Ik ben er nog niet. Je blijft met deze ziekte altijd tegen dingen aanlopen, maar hier had hij een heel goed punt! Ik ga hiermee aan het werk. Ik wil deze blog tenslotte toegankelijk maken voor iedereen. Of je nu ziek bent of niet. Een aandoening hebt of niet. Dus wanneer je een opmerking hebt of een vraag over mijn epilepsie maak of stel hem dan. Laat dan je reactie achter. Ik zal deze zo goed mogelijk beantwoorden. Groetjes Bianca.

Auteur: epilepsie.blog

Ik ben Bianca, heb een mooi gezin en heb epilepsie. De ziekte heeft een grote invloed op ons leven. Toch probeer ik mijn leven zo “normaal” mogelijk te leiden. Ik kan niet werken door de gevolgen van deze ziekte, maar houd me bezig met mijn gezin en mijn dieren. Ik ben gek op paarden en rijd daarom paard. Van onze honden geniet ik volop, daar heb ik heel veel geluk mee. Wanneer ik moe ben rusten ze lekker met me mee uit! Top toch? Mijn man is de beste man die je je maar kan voorstellen: daar kan ik altijd op vertrouwen. Bij aanvallen, moeheid, bijwerkingen, neerslachtigheid, medicijnenwissel, noem het maar op, hij is er altijd voor me. Zelfs tijdens onze onenigheden, dan zet hij zijn gevoelens opzij en vangt mij toch op. Dat is knap, ik weet niet of ik dat zou kunnen. Toch mis ik mijn sociale leven ontzettend. Doordat ik zo vroeg in mijn leven mijn baan ben kwijtgeraakt door deze ziekte loop je een hoop mis. Het beperkt je. Ik wil zo graag weer uit dat isolement, maar weet niet zo goed hoe. Mijn zoon woont al enkele jaren niet meer thuis. Hij woont en werkt in Amsterdam. Is daar gelukkig met zijn vriendin, maar ik had ze het liefst vlakbij gehad. Daar ben ik tenslotte moeder voor ☺️. Nu kan ik niet even vlug naar ze toe. Ik heb ook een hoop vrienden, maar zij werken. Logisch. Ik zou mijn dagen graag anders zien. Dat komt wel, ik weet het zeker.......🙂

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

%d bloggers liken dit: