Bijwerkingen deel 1

Ik had al verteld dat ik deze ziekte sinds mijn 17e heb. Toen ze met mijn medicijnen zijn begonnen heeft geen enkele arts mij ooit verteld dat er hele vervelende bijwerkingen aan de medicijnen vastzaten. Ik begon toen namelijk veel, maar dan ook heel veel te eten. Ik had altijd honger. De kilo’s vlogen eraan en iedereen zei dat het kwam door mijn puberteit. Nou daar was ik lekker mee. Je zit in je puberteit, je voelt je toch al onzeker en je komt kilo’s aan. Mijn moeder zeurde dat ik niet zoveel moest eten of in ieder geval gezonde dingen moest pakken. Maar ik zat natuurlijk ook in de puberteit en voelde mij al rot en zette me dus flink af. Ik ging toch niet gezond eten, die was gek! Dat andere was tenslotte veel lekkerder. 2 Jaar verder en zo’n 20 kilo verder zei de arts dat het misschien wel eens aan het medicijn kon liggen en dat we maar eens iets anders moesten proberen. Zo gezegd, zo gedaan en toen kwam de volgende bijwerking: ik zat helemaal onder de uitslag. Nu zat ik met al die kilo’s en helemaal onder de uitslag. Zie het er maar eens af en weg te krijgen! Dan maar weer de volgende medicijnen. Weer aankomen, dus dat was ‘m ook niet. Moet ik er ook bij vertellen dat mijn aanvallen inmiddels door alle stress en onzekerheid in frequentie waren toegenomen, dus gaat je medicatie ook omhoog. Mijn rijbewijs had ik gelukkig gehaald in een periode dat het goed met mij ging, dus die had ik in de pocket, want daarna heb ik heel wat keren een rijverbod gehad van of een jaar of enkele maanden. Terecht hoor, ik ben het hier volkomen mee eens, maar het is zuur, omdat het je sociale leven toch beperkt. In ieder geval gaat het bij mij al jaren zo dat ze mij qua bijwerkingen niet ingesteld krijgen. Heb ik een medicijn wat goed werkt, dan heb ik zo’n last van een bijwerking dat ik moet stoppen en weer iets nieuws moet proberen of een combinatie van medicijnen om mij toch aanvalsvrij te houden. Dan mag je weer 3 maanden niet autorijden in verband met mogelijke aanvallen. Logisch, want ze gaan het ene medicijn afbouwen en het andere opbouwen.

Auteur: epilepsie.blog

Ik ben Bianca, heb een mooi gezin en heb epilepsie. De ziekte heeft een grote invloed op ons leven. Toch probeer ik mijn leven zo “normaal” mogelijk te leiden. Ik kan niet werken door de gevolgen van deze ziekte, maar houd me bezig met mijn gezin en mijn dieren. Ik ben gek op paarden en rijd daarom paard. Van onze honden geniet ik volop, daar heb ik heel veel geluk mee. Wanneer ik moe ben rusten ze lekker met me mee uit! Top toch? Mijn man is de beste man die je je maar kan voorstellen: daar kan ik altijd op vertrouwen. Bij aanvallen, moeheid, bijwerkingen, neerslachtigheid, medicijnenwissel, noem het maar op, hij is er altijd voor me. Zelfs tijdens onze onenigheden, dan zet hij zijn gevoelens opzij en vangt mij toch op. Dat is knap, ik weet niet of ik dat zou kunnen. Toch mis ik mijn sociale leven ontzettend. Doordat ik zo vroeg in mijn leven mijn baan ben kwijtgeraakt door deze ziekte loop je een hoop mis. Het beperkt je. Ik wil zo graag weer uit dat isolement, maar weet niet zo goed hoe. Mijn zoon woont al enkele jaren niet meer thuis. Hij woont en werkt in Amsterdam. Is daar gelukkig met zijn vriendin, maar ik had ze het liefst vlakbij gehad. Daar ben ik tenslotte moeder voor ☺️. Nu kan ik niet even vlug naar ze toe. Ik heb ook een hoop vrienden, maar zij werken. Logisch. Ik zou mijn dagen graag anders zien. Dat komt wel, ik weet het zeker.......🙂

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Twitter-afbeelding

Je reageert onder je Twitter account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s

%d bloggers liken dit: